Dlaczego dzieci z zespołem Aspargera mają z rówieśnikami "pod górkę "-  warto przeczytać !

https://tylkodlamam.pl/mowienie-prawdy-zespol-aspergera/?fbclid=IwAR2_03g43H4aJFkAsuerjJXoEAIXDwYoZg20efMEHizzO2SogomMTxz5FKY

Źródło :Internet - Tylko dla mam- Wychowanie wspierające

....................................................................................................................................................................................................................................................................

Czym jest Integracja Sensoryczna?

• Integracja sensoryczna to podświadomy proces zachodzący w mózgu - tak jak oddychanie zachodzi bez udziału naszej świadomości.

• Integracja sensoryczna porządkuje informacje dostarczane nam przez zmysły. Zmysły mówią nam o tym

           - co znajduje się w odległości - wzrok i słuch

           - co znajduje się na ciele - dotyk

           - co wnika w ciało - smak i powonienie

           - jak i gdzie ciało się porusza (przez zmysły reagujące na ruch, grawitację i pozycję ciała) - zmysły przedsionkowe i proprioceptywne

           - co dzieje się wewnątrz ciała (przez zmysły w narządach wewnętrznych) - wisceroreceptory

• Integracja sensoryczna nadaje znaczenie temu, co jest doświadczane, przez selekcję informacji i wybór tego, na czym mamy się skupić (np. słuchanie nauczyciela i ignorowanie hałasu z zewnątrz).
• Integracja sensoryczna pozwala nam celowo działać i celowo reagować na sytuacje, których doświadczamy.
• Prawidłowo przebiegająca integracja sensoryczna tworzy podstawę prawidłowego rozwoju ruchowego, kształtowania mowy, zachowania, emocji, uczenia, pisania, czytania, liczenia i koncentracji uwagi.
•  
• 

 

Źródło : https://cmkamionki.pl/integracja-sensoryczna/

 

 

Szkarlatyna – co należy o niej wiedzieć?

 

autor: Agnieszka Kęsek ŹRÓDŁO: PORTAL INTERNETOWY

Szkarlatyna, znana także pod nazwą Płonica, to ostra choroba zakaźna wieku dziecięcego. Winę za zachorowania ponoszą bakterie – paciorkowce z grupy A. Dawniej wywoływała ogromny strach, często kończyła się śmiercią dziecka. Te czasy na szczęście już minęły. Dziś szkarlatyna nie jest groźna, ale wciąż dość powszechna. Jakie są jej objawy, jak wygląda leczenie i z którymi chorobami łatwo ją pomylić?

Czym jest szkarlatyna?

Szkarlatyna to typowa choroba wieku dziecięcego. Dziś nie wzbudza już takiego strachu jak niegdyś, gdy w wielu przypadkach (dokładnie - aż w jednym przypadku na cztery) zachorowania kończyły się tragicznie - śmiercią dziecka. Przed II Wojną Światową była najbardziej rozpowszechnioną dziecięcą chorobą. Obecnie metody leczenia są znacznie bardziej zaawansowane, a płonica to choroba, którą o wiele łatwiej wyleczyć (śmiertelność wynosi zaledwie 1%). Wciąż jest jednak dość powszechna, choć, jak się okazuje, znacznie mniej niż jeszcze dekadę temu.
Szkarlatyna to choroba bakteryjna, zakaźna, która występuje na całym Świecie. Wywołują ją paciorkowce z grupy A. Najwięcej zachorowań notuje się jesienią i zimą.

Jak można się zarazić?

Zakażenie następuje drogą kropelkową. Wystarczy nawet użyć tego samego ręcznika, ubrania czy pościeli - bezpośredni kontakt nie jest konieczny. Zarazić szkarlatyną można się nie tylko od osoby chorej, ale także od kogoś, kto już wyzdrowiał bądź od zdrowego nosiciela bakterii (choć to nie zdarza się często). Co ważne, dziecko może zostać zarażone przez osobę dorosłą, która choruje na „zwykłą" anginę paciorkowcową. To choroba, którą zna chyba każdy - występuje ona bardzo często zarówno u dorosłych, jak i dzieci.

Objawy

Pierwsze objawy występują od 2 do 5 dni od momentu zarażenia. Są nagłe i raczej nie sposób nie zauważyć, że z dzieckiem dzieje się coś niedobrego:

• przede wszystkim pojawia się wysoka gorączka (39-40°C),

• stan zapalny gardła, powiększone migdałki (czasem może to być nawet typowa angina ropna),

• powiększone, bolesne węzły chłonne (szyjne).

• osłabienie,

• mogą pojawić się nudności i wymioty,

Bardzo charakterystycznym objawem szkarlatyny jest wysypka. Pojawia się po około 24 godzinach od ataku gorączki lub równocześnie z nią. Jest drobna i mocno czerwona (szkarłatna). Bardzo przydatne w diagnostyce i często podawane jest porównanie jej do czerwonych plamek - ukłuć, jakie postają po uderzeniu w skórę drucianą szczotką. Występuje przede wszystkim w ciepłych miejscach na ciele oraz w jego zgięciach - w pachwinach, zgięciach kolan i łokciach, na brzuchu oraz pośladkach i piersiach.

Dodatkowo, na policzkach skóra jest czerwona (blada pozostaje przestrzeń tzw. trójkąta Fiłatowa, czyli miejsce, którego granice wyznaczają kąciki ust oraz nos). Wysypka znika samoistnie po kilku dniach. Na jej miejsce pojawia się natomiast grubopłatowe łuszczenie się skóry - tzw. objaw retrospektywny.

Z jakimi chorobami łatwo ją pomylić?

Płonicę często myli się, przynajmniej do momentu wystąpienia wysypki, z anginą. Oprócz tego warto podczas diagnozowania zwrócić uwagę na takie choroby, jak:

• odra,

• różyczka,

• zespół wstrząsu toksycznego,

• choroba Kawasakiego (choroba występująca u małych dzieci, w której występuje gorączka i powiększenie węzłów chłonnych oraz wysypka).

• zakażenie gronkowcem.

Leczenie

Szkarlatynę leczy się antybiotykiem. Najczęstszym wyborem jest penicylina lub jej pochodne, jednak gdy dziecko ma na nie alergię stosuje się makrolidy (to grupa antybiotyków, z których najstarszym jest erytromycyna). Lekarz zaleci odpowiednie dawkowanie. Podawania leku nie można przerwać nawet, gdy po kilku dniach wszystkie objawy znikną.

Powikłania po szkarlatynie

Jako, że szkarlatyna nie jest już tak groźna jak niegdyś, także i jej powikłania okazują się łagodniejsze i rzadsze. Ciężko też wyobrazić sobie sytuację, że dziecko z objawami szkarlatyny nie trafia pod opiekę lekarza. Są wszak tak dokuczliwe i wyraźne. Powikłania pojawiają się najczęściej na skutek nieodpowiedniego leczenia lub jego braku. Dzielimy je na tzw. wczesne - występujące zaraz po zakończeniu choroby (ropne zapalenie węzłów chłonnych, zapalenie ucha środkowego, silne kłębuszkowe zapalenie nerek, paciorkowe zapalenie stawów) oraz późne (gorączka reumatyczna, która może doprowadzić do wystąpienia wad serca).

Czy szkarlatyna może wrócić?

Tak, na szkarlatynę można zachorować ponownie, ale na szczęście takie przypadki są bardzo rzadkie i związane najczęściej z niestosowaniem się do zaleceń lekarza (niewłaściwe dawki leku, zakończenie antybiotykoterapii zbyt wcześnie) lub kiedy dziecko ma styczność ze zdrowym nosicielem. Jednak zazwyczaj przechorowanie szkarlatyny jest równoznaczne z trwałym uodpornieniem.

 

Kiedy dziecko przeklina

"Już u 2,5 rocznych dzieci zdarzają się sytuacje w których dziecko zaczyna przeklinać. Trudno uchronić dziecko przed tym, aby z przekleństwem się nie zetknęło. Jeśli nawet w domu nikt nie przeklina, dziecko usłyszy przekleństwo w piaskownicy, przedszkolu czy u sąsiada. Jak radzić sobie z przeklinającym maluchem?

Nie używać przekleństw w obecności dziecka
Dziecko traktuje rodziców jako wzór do naśladowania. Tłumaczenie mu lub karanie go za to co robi tatuś czy mamusia z góry skazane jest na niepowodzenie

Przyzwolić dziecku na wyrażanie emocji
Dziecko szybko rozpoznaje, że przekleństwa służą podkreślaniu stanu emocjonalnego. Dorośli używają ich kiedy są zdenerwowani, rozzłoszczeni, sfrustrowani. Choć dziecko może nie znać lub nie rozumieć znaczenia przekleństwa, wie że jest to słowo używane w określonych sytuacjach. A dziecko emocje tez odczuwa i również potrzebuje je jakoś wyrazić. Warto więc znaleźć dziecku bardziej bezpieczny zastępczy wyraz (np. „motyla noga”), którego również my sami zaczniemy używać. Metoda ma dodatkową zaletę – sami oduczymy się przeklinać.

Nie stosować agresji
Krzyczenie na dziecko nie rozwiąże sytuacji. Powoduje bowiem pojawienie się emocji, które wywołują przeklinanie. O biciu nawet nie wspominamy – nie jest skuteczne w żadnym problemie wychowawczym.

Opowiadać terapeutyczne bajki
Bajki opowiadane dziecku na dobranoc są świetnym sposobem modelowania pożądanego zachowania. Do zwykłej bajki wystarczy wpleść sytuację w której dziecko które przeklinało ominęła nagroda lub też bohater opowiadania przeklinając sprawił przykrość mamie i było mu z tego powodu bardzo przykro.

Zachowywać konsekwencje działania
Dziecku do funkcjonowania potrzebne są stabilne granice. Jeśli raz śmiejemy się z przekleństwa dziecka (bo sepleniący pod nosem przekleństwa 3 latek może być zabawny) a na drugi raz karzemy dziecko, nie będzie miało ono jasności czy jego zachowanie jest złe, skoro bywa nagradzane (śmiechem rodziców).

Zastosować program motywujący
Uzależnić zakup zabawki czy sprawienie dziecku przyjemności której bardzo pragnie od zaprzestania przeklinania. Nagradzanie jest znacznie lepszą metodą niż karanie. W przypadku zaś zastosowania metody w której dziecko może zasłużyć na nagrodę poprzez powstrzymanie się od przeklinania jest znacznie lepszym rozwiązaniem niż pozbawienie go nagrody za przeklinanie. Niby to samo, ale tak samo jak na dorosłego lepiej działa marchewka niż bat."

Żródło : psychologia dziecka. org

 

 

Agresja u dzieci i jej formy

„Co robić, moje dziecko mnie bije”, „dziecko bije dzieci w przedszkolu”, „mój syn bije inne dzieci” - to najczęstsze skargi rodziców na swoje dzieci w aspekcie agresji. Tymczasem agresja fizyczna nie jest jedyną formą agresji jaką przejawiać mogą dzieci w wieku przedszkolnym. Poza zwykłym biciem, dziecko umie być agresywne na wiele innych sposobów. Jakie formy może przyjąć agresja u przedszkolaka?

Agresja fizyczna – dziecko uderza, gryzie, kopie. Agresja fizyczna nie zawsze musi być  skierowana osobę odpowiedzialną za wywołanie agresji. Dziecko umie przenosić agresję i bić innych niejako w zamian za sprawcę. Dzieci starsze, agresją fizyczną zyskują też posłuch w grupie rówieśniczej. Jeśli dziecko trafi na grupę, która podda się przemocy, zachowanie agresywne dziecka, będzie nagradzane.

Agresja werbalna – dziecko przezywa, pokrzywia się, rzuca złośliwe uwagi, wyśmiewa (agresja bezpośrednia) lub też obmawia, plotkuje, wyśmiewa za plecami (agresja pośrednia) – obie formy są częste u dzieci przedszkolnych. Rodzice często bagatelizują tą formę agresji u dziecka uznając, że samo wystawianie języka nie jest jeszcze niczym strasznym – dla drugiego dziecka jednak, taka forma agresji jest tak samo znacząca jak kopniak czy policzek – dlatego dzieci często reagują – zdaniem dorosłych – niewspółmiernie, bijąc dzieci, które ich wyśmiewają.

Agresja instrumentalna – są to wszystkie działania dziecka, które mają na celu zdobycie tego, czego dziecko pragnie. Takimi formami agresji jest płacz w sklepie, tupanie nogami, krzyczenie na inne dziecko. Jeśli rodzice ustąpią dziecku, nauczy się ono, że agresja instrumentalna jest dobrym narzędziem do osiągania celów.

Agresja naśladowcza – dziecko obserwuje agresję nie tylko w domu (w którym agresja jest) ale również w telewizji czy na podwórku. Widząc ją, sprawdza jej skuteczność. Niestety rodzice zbyt często uznają, że agresja u dziecka ma formę naśladowczą i kiedy dziecko reaguje agresywnie są skłonne przypisywać to naśladownictwu – w efekcie nie reagują wystarczająco szybko i  dziecko z zachowania agresywnego tworzy wzór zachowania.

Agresja skierowana na siebie (autoagresja) – zachowania autoagresywne (uderzanie głową w ścianę, bicie się, szczypanie, kaleczenie) jest sygnałem nie radzenia sobie przez dziecko z jego emocjami. Takie zachowanie może być symptomem zaburzenia i wymaga pomocy psychologicznej i terapeutycznej.

Agresja z frustracji – dziecko, tak samo jak dorosły przeżywa frustracje – po takim doświadczeniu, nie mogąc zareagować w inny sposób, może mieć tendencję, do zachowania agresywnego (drugim rodzajem zachowania przy frustracji jest płacz). Blokowanie agresji z frustracji w całości, może doprowadzić do tego, ze dziecko nie będzie umiało złościć się w przyszłości.

na podst. A. Kozłowska, „Jak pomagać dziecku z zaburzeniami życia uczuciowego”/

źródło : psychologia dziecka .org